Dun aksam Paro'ya indigimizde hava hafif kapamaya baslamisti. Yagmur yuklu bulutlar, vadinin uzerine cokmuslerdi bile. Bu sabah uyandigimizda ise, bu kalin bulutlarin hafifce aralandiklarini ve arada da, parlak bir gunesin yuzunu gosterdigine tanik olduk. Paro'daki gezimiz Ulusal Muze ile basladi. Kendimi kaybedip, 1,5 saate yakin anlattim orada. Ardindan Paro Dzong"a gittik ve bolgenin hem dini hem de idari merkezini bunyesinde toplayan bu 17. yuzyil yapisini guzelce gezdik. Biraz da carsida vakit gecirdikten sonra, baskent Thimpu'ya dogru yola koyulduk. Eski yolu gecen sene duzeltip genisletmeye baslamislardi: Bitmis! Bir saatten az surdu yolculugumuz.
Gelir gelmez once ogle yemegine girdik, bir kucuk acik bufe...Yetmezmis gibi, benim sevdigimi bildiklerinden, HEMATADSI de gelmez mi bana ozel? Peynis sosunda pisirilmis sivri/kirmizi biber...Nasil aci! Nasil lezzetli! Burnumdan ve gozlerimden yaslar gele gele yedim tabii ki...
Ama bence gunun en guzel ani, ulkenin en buyuk DZONG"u olan Tashicodzong'daki aksamustu gezisiydi. Gun yavas yavas tepelerin ardindan solarken, sessiz avlulara merakla suzulduk. Manastirin ana toplanti/dua salonuna girdik ve grubu rahiplerin dua ederken kullandiklari siralara oturttum. Yaklasik bir saat Budizm ve Bhutan'daki yorumu hakkinda konustum. Herkes ilgiyle dinleyince, vaktin nasil gectigini unutmusum. Tapinaktan ciktigimizda, hava iyice kararmisti. Ayakkabilarimizi giyerken, bir yasli rahip elinde koca bir kamciyla gelip, yerleri dovmeye basladi. Meger, gun icinde oralarda birikmis kotulukleri, saf olmayan dusunce ve kisileri uzaklastiriyormus... Tapinagin ve manastirin kapilarinin kapanmasindan once yapilan son bir rituel! Ustumuze alindik tabii, onu kamcisiyla basbasa biraktik. Manastirin arka avlularindan rahiplerin aksam dualari yukselir ve kapilar agir agir kapanirken, otelimize dogru yola koyulduk...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder