Annemin Ardından

Herkesin annesi kıymetlidir ya, benimkisi daha bir kıymetliydi sanki... Tontondu, şekerdi, bonibondu, komikti, delirticiydi, acayip iyi ahçıydı, sinir zıplatandı, talepkardı, sitemkardı, dokundun mu ağlayandı... Anamdı... Canımdı... Kanımdan son kalanımdı... Gönderdik, yolu ışık oldu... Gitti... İstediği gibi, zahmetsizce... Şimdi yas zamanı ama o bildiğiniz yaslardan değil. Gülerek, arkadaşlarımla, dostlarımla bir arada olarak, belki çalışarak, ne istersem onu yaparak tutacağım bir yas bu. Kimse belki de yasta olduğumu bile anlamayacak, ne iyi! Böyle olmalı ama... İnsanın kanından canımdan artık kimse kalmayınca, dünya bir anda umrunda olmuyor artık. Ben de o noktadayım. Hiçbir şey umrumda değil, tek istediğim bu acının azalması. Haa, bir de boşluk tabii... Her sabah ve akşam elim telefona gidiyor eskisi gibi... Ama artık cevap verecek bir annem yok öte tarafında hattın. Bir süre sonra elim de gitmeyecek telefona...
O şimdi önce gidenlerle buluştu. Ayşegülüm tutmuştur elinden, sarılmıştır, ne de olsa 8 yıldır görüşmemişlerdi. İlk hasretlikleri geçsin, bana da gelirler belki ziyarete, beraber... Babam da onları gezdirmiştir, eskiden yaptığı gibi. Beni biraz beklemeleri lazım, zira benim dünya misyonum daha bitmedi. İşim, gücüm, sınavlarım bir sürü... Biraz daha büyümem lazım oralara gitme mertebesine ulaşabilmem için. Zaten acelem de yok... Burada en son kalan ben isem, bunun da vardır bir manası... Demek ki daha yaşanacak çoook şey var ve ben de yaşayacağım.