Kalp kırılır, hem de çok kolay...Bazen tek bir söz, bir hece, hatta sadece bir bakış yeter. Kalp, o sözün, o bakışın ve hatta o hecenin içindeki türlü anlamı inceler, tartar, çözer ve bir sonuca varır. Eskilerden gelen filtreleri de varsa eğer, o zaman o filtrelere göre yapar bütün değerlendirmesini. Eski kalp ve düş kırıklıklarını, gönül sancılarını, hayallerin suya erişini hatırlar içten içe ve tuz buz olur, paramparça dağılır... Gözlerden incecik yaşlar süzülür, boğaza bir anda yumruk gibi bir düğüm oturur, yutkunmak azaba döner. Saklamak ister üzüntüsünü kalp; ne kadar becerebildiği ise tartışma konusudur. Çarpmaya devam eder tabii kırılsa da, ama bir daha aynı heyecan olur mu, ya da aynı şevk, işte orası da hiç bilinmez. Tıpkı incecik bir Çin porseleninin yere düşüp kırılması gibidir bu durum. Parçaları toplanıp bir araya getirilse ve en kuvvetlı tutkalla yapıştırılsa da, kırılan artık kırılmıştır. Görüntüde sapasağlamdır ama aslında kırılmış parçaların yapay bir şekilde bir araya getirilip, zorla tutturulmasından oluşmaktadır artık! Kırılmamış olanla, kırılmış ama tamir görmüş olan hiç aynı olur mu? Olmaz tabii! Tamir görmüş olan zayıf düşmüştür en azından. Ufak bir darbede yeniden tuzla buz olma ihtimali çok yüksektir. Hem de bu sefer daha zor tamir edilircesine...Ve öyle bir an gelir ki, artık tamiri imkansızdır, ne sürsen yapışmaz parçalar... Hayatın kırıp dağıttığı kalpler ne kadar zayıftır, hesaplayamazsınız. Bilemezsiniz hangi darbede tuzla buz olup, toz gibi dağılacağını... Bilemezsiniz, hangi anda dağılıp gidecek avucunuzun içinden... Bilemezsiniz, hangi nazarınızla bir anda dünyanın öte yanına uçacak... Bilemezsiniz, hangi sözünüzle nereye inzivaya çekilecek...Dağın eteklerine mi, denizlerin ortasına mı, yoksa evinin kuytularına mı? Gider mi kırılan, gider...Gelir mi, işte orasını en maharetli medyumlar bile söyleyemez. Bilen bir tek, kırılan kalptir çünkü...Kıran da bilmez...Bilemez...Bilse, kırmaz zaten...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder